Een hele korte, het is half 1 ’s nachts en ik ben in het hotel. De reis was goed maar toch verreisd. En morgen weer vroeg op om de fietsen op te halen! De groep vandaag ontmoet en volgens mij gaat het gezellig worden. Het weer is schitterend blijkt, wat heerlijk is. Mijn koffer is gepakt op 18 graden dus het zal best nog wel een uitdaging worden, mijn warme joggingpak, coltrui en wollen trui blijven denk ik in de koffer. En ik hoop dat er meer t-shirts inzitten als ik denk. Het is hier 2 uur vroeger, maar mijn iPhone geeft 1 uur later aan. Mijn horloge 2 uur later. Ik ben wat moe en moet de wekker zetten š ik ben nu al verdwaald in de tijdzones. De oppas is bij B&B het gaat gelukkig weer goed met ze. De eerste foto’s al binnen. Morgen gaan we kort fietsen, ik ben benieuwd! De koffer gaat de hele dag de bus in dus even goed nadenken wat in de rugzak moet. Ik denk nu, de stuurtas was wel handig geweest.
Morgen heb ik vast meer tijd om te schrijven. Voor vandaag is het doel gehaald. Ik ben in Marrakech.
Het hotel
Dag -1, De laatste dingen Morgen ga ik dan echt, ik vlieg pas einde van de dag dus alle tijd. Maar natuurlijk vandaag de laatste dingen doen. Mijn koffer ligt al dagen half gepakt in de slaapkamer. Ik wil weinig meenemen, dat is mislukt. Voor het fietsen heb je zoveel nodig, helm, schoenen, pedalen, Garmin, handschoenen, lange broek, driekwart broek, shirtjes met lange en korte mouw, jasjes. De koffer is dus toch zwaar. Vanmiddag van Henk nog een heel mooi shirt gekregen dus die zit er ook in. Op mijn buro ligt alle handbagage en nu alleen nog beslissen welke gympen ik aan doe. Dus alles onder controle. Bonnie en Beau krijgen een inhouse oppas, heel erg fijn en geruststellend. Maar ja, dan wil je het wel allemaal netjes achterlaten en dat is een opgave. Als ik me omdraai maak ik al rommel geloof ik. Vanmiddag was de wasmand leeg maar nu ligt er alweer van alles in. Nou ja, het is niet anders.
Beau voelt nattigheid want de koffer is er. Ze miauwt de hele dag en wil steeds worden opgepakt. Bonnie gaat gewoon in de koffer liggen, ze laat zich gewoon inpakken. Morgen vlieg ik naar Marrakech, vanaf dinsdag gaan we met de fiets en bus Marokko door! Door de bergen, door een kloof, de woestijn! Ik ben zo benieuwd! De koffer staat klaar, Bri komt nog even koffie drinken, Henk heeft de pedalen even ingesteld en de poezen kunnen geloof ik 3 maanden eten. Yorick heeft net nog even geholpen met deze site dus ik ben er klaar voor!
Na Milaan is het fietsen in Nederland doorgegaan. Ook op vakantie in Spanje heb ik een fiets gehuurd en alleen mijn eerste kilometers alleen in het buitenland gemaakt. De reis naar Milaan was fantastisch maar doe je ook maar 1 keer. Natuurlijk vage plannen gemaakt maar echt concreet werd het niet. Vorig jaar september overleed mijn vader, onverwacht en heel erg snel. Mijn vader zei altijd: ‘Geniet van het leven, het duurt maar even’. En wat heeft hij gelijk. Vlak daarna kwam ik een groepsreis, fietsen in Marokko tegen. Meteen geboekt voor maart. Wat ik toen niet wist is dat vlak daarna mijn moeder ook heel ziek werd en 6 weken later ook overleed. Je beide ouders in zo’n korte tijd verliezen is niet uit te leggen. Maar ook al hebben ze een mooie leeftijd bereikt, het verdriet is er toch. De reis naar Marokko stond en er waren weken dat het totaal onwerkelijk aanvoelde dat ik dat in de planning had. In januari ben ik de sportschool weer in gegaan om iets aan mijn conditie te doen. En nu ga ik maandag op vakantie. Ik voel me weer beter en heb zin om er even helemaal uit te gaan en iets te gaan doen wat ik ontzettend leuk vind, fietsen! Ik wil hier weer de reis bijhouden, gewoon omdat het zo leuk is om later terug te lezen.
Vandaag zijn we alweer 3 weken thuis en we denken nog dagelijks aan ons avontuur. Thuiskomen na zo’n groot avontuur is een beetje raar. Tijdens het fietsen verdwijnt bijna alles. De dagen draaien om de route, eten, drinken en een hotel vinden. En weer thuis is er dan ineens weer het gewone leven. Henk werd flink ziek, zijn medicijnen en veel inspanning en zweten was geen goede combinatie. Mijn linkerarm speelde flink op en ook ik moest echt even rust nemen om mijn arm te laten herstellen. Het gaat ondertussen weer beter, vandaag weer samen onze Noordwijk rit gedaan en het was heerlijk. Veel mensen hebben gevraagd hoe dat nou is, met je broer/zus zolang op pad. Wij hebben er van te voren niet zo over nagedacht, we wisten alletwee dat wij eigen kamers nodig hadden, wij Langkempers zijn graag op onszelf. Natuurlijk was er wel eens irritatie, kou, moe, honger, de weg kwijt, spelen ook allemaal mee. En ja hoor we hebben echt wel hier en daar een aanvaring gehad. De mooiste was na de Schaftmatt berg, waar ik helemaal stuk ben gegaan. Dat Henk een hotel had geboekt dat niet direct onder aan de afdaling was vond ik belachelijk. Henk zei nog, ik kan hier toch geen hotel toveren. Ik vond dat echt onzin, ik had recht op een hotel, nu! We hebben het vooral top gehad, zoiets samen delen is heel bijzonder. Ik hoop dat we in de toekomst nog een keer een langere tocht gaan doen.
Verder heb ik ook nog wat zelfvertrouwen opgebouwd, als je dit volbrengt weet je dat je tegen een stootje kan. Dat is een goed gevoel.
Alle leuke mensen die we onderweg tegen zijn gekomen, iedereen die heeft meegeleefd, mijn vriendinnen die een super mooi fiets T-shirt hebben gemaakt voor mij. Ook dat doet wat met je, zoveel fijne mensen in mijn leven, dat is rijk! Even niet werken en geen plichten is heerlijk geweest. Het is nog zoveel beter geweest als ik dacht.
Voor iedereen die heeft gezegd of gedacht ‘dat wil ik ook’, kan ik alleen maar zeggen: Doen! Er is niks te verliezen maar wel veel te winnen!
Ik hoop nog heel veel mooie korte en lange ritjes te maken op mijn Cannondale, maar deze reis neemt niemand mij meer af!
Ik lag al half te slapen met de ramen open toen de regen en onweer losbrak. Het is een gigantische bui en keiharde onweer en mooie bliksem. De gordijnen maae weer open gedaan en ik lig te genieten van het natuurgeweld. Blij dat ik niet fiets nu en niet kampeer š
