Dag 11 Bitch(e)

Het bekende ochtend tafereel, broer en zus aan het ontbijt. Vandaag moesten we aanwijzen wat we wilden, Corona maakt het iedere ochtend weer spannend hoe we eten.

Het regende hard en het waaide hard maar we wilden toch kilometers maken. Het bekende hoe komen we de stad uit rondje begon weer. In de regen, smalle straten, veel vrachtverkeer en een Garmin die steeds wil dat je omdraait. Als je dat doet is Garmin weer niet tevreden. Het was duidelijk geen dag voor Fleur en Garmin. De winkelier die benieuwd was waar deze 2 drijfnatte fietsers na toe wilden wees ons de weg de stad uit. De route was goed, de regen in alle soorten maar we gingen lekker. Op tijd voor een onverwacht goede lunch dus we waren dapper! Henk zei: “Ik ben niet bang, we slapen vanavond in de Vogezen, goed?”. Ik zei tuurlijk! Nou en toen begon het feest, we reden snel de stad uit en zaten en route. We werden naar een fietspad geleid, fijn dachten we. Het ging toch weer regenen en ik reed ineens heel moeilijk. Lekke band, dus daar gingen we weer. Drijfnat reden we door, de regen zette ook door dus weer schuilen. Het spoelde over het fietspad. In Nederland scheen de zon had ik gehoord. Henk keek naar zijn fiets, zijn voorband was lek. Binnenband 2 had ik vanmorgen ergens anders in gepakt, maar waar, dus de tassen moesten leeg. Natuurlijk in tas 2 onderin. We waren het zat en besloten de ampul met lucht te gebruiken. Dat is heel apart, binnen een paar seconden een keiharde band. Gelukkig want we moesten nog even door. De rest van de dag was klimmen en dalen en best wel ernstig ook. Een afdaling waar de auto’s naast je 90 mogen rijden vond ik zo eng, ik heb een stuk gelopen.
Henk stort zich altijd naar beneden en ik ga met de hand op de rem beheerst naar beneden. Na een afdeling was ik Henk kwijt, ik volgde mijn Garmin maar het voelde niet goed. Ik moest een pad op klimmen met allemaal stenen, dat zou Henk nooit doen. Wat nu..: we zaten in het grensgebied en de mobiel werkte niet. Les 1 van survival verplaats niet. Ik bleef dus staan op de rotonde. Uiteindelijk konden Henk en ik elkaar bellen, ik begreep niks van zijn uitleg hoe ik rijden moest en al die borden op de rotonde hielpen ook niet. Henk kwam gewoon terugrijden om mij op te halen, dat was wel heel lief.
De rest van de tocht kwam uit onze tenen, super mooi maar ook echt moe. En net als je denkt dat het dorp niet bestaat rij je er dan toch in. Nu zitten we moe maar voldaan in een heerlijk hotel met heel erg goed eten, een lekkere kamer en goede douche. En weer 100% voldaan. Morgen naar de Rijn en dan weer een stukje Eurovelo rijden. Wat een luxe om zo te mogen genieten! En het weer gaat echt beter worden is beloofd!